இரு வித தேடுதல்கள்...
நாம் எல்லா தேடுதல்களையும்(pursuit-களையும்) ஆராய்ந்து பார்த்தால் அவையனைத்துமே இந்த இரு பிரிவுகளில் அடங்கிவிடும் என்பதை காணலாம். ஒன்று நாம் சேகரிக்க முயல்பவை. மற்றொன்று நாம் விலக்க அல்லது ஒதுக்க முயல்பவை. இவற்றை சமஸ்கிருதத்தில் பிரவ்ருத்தி என்றும், நிவ்ருத்தி என்றும் கூறுவார்கள். உதாரணமாக போரில் சேனை முன்னேறினால் பிரவ்ருத்தி எனலாம். திட்டமிட்டு பின் வாங்கினால் அது நிவ்ருத்தி ஆகும். இரண்டு வித தேடுதல்களும் நாம் வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பதற்கே ஆகும்.
மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பதற்காக என்ன செய்கிறோம் என்பது மனிதனுக்கு மனிதன் மாறுபடலாம். ஒருவன் தன் மகிழ்ச்சிக்காக ஒன்றை வாங்க விரும்புகிறான். மற்றவன் அதையே தன் மகிழ்ச்சிக்காக விற்க முயல்கிறான். மனிதன் எதை தன்னிடமிருந்து சேர்க்க முயல்கிறான் அல்லது தன்னிடமிருந்து தவிர்க்க முயல்கிறான் என்பது அவனுடைய மதிப்பீடுகளை பொருத்தது. ஆனால், சிலவற்றை சேர்க்க முயல்வதும், சிலவற்றை விலக்க முயல்வதும் எல்லா மனிதர்களுக்கும் பொதுவானதாகும். மேலும், மனிதனுடைய ஆசைகளும் மாறிக்கொண்டே இருக்கின்றன. நேற்று விருப்பமாக இருந்தது இன்று விருப்பமாக இருப்பதில்லை. இன்று விருப்பமாக இருப்பது இருப்பது, நாளைக்கு விருப்பமாக இருக்கும் என்பது நிச்சயமில்லை. ஆனால் இவற்றின் பின் உள்ள ஆதார சுருதியான 'நான் நிறைவு பெற வேண்டும்' என்பது மாறுவதில்லை.
எதை மாற்றினாலும் ஆதார சுருதி மாறுவதில்லை...
ஒரு ஞானி வானையே கூரையாகவும், மரத்தடியே சிம்மாசனமாகவும், காய்ந்த இலைகளையே இரத்தின கம்பளமாகவும் கொண்டு வாழலாம். அவருக்கு ஆசைகள் ஏதுமில்லை. அவருடைய அடிப்படை தேவைகளும் மிகக்குறைந்தவையே. பிச்சையெடுத்து பெற்ற சிறிது உணவையும் பக்கத்தில் இருக்கும் நாய்க்கு அவர் அளித்து விடலாம். ஆனாலும் அவர் மிகவும் மகிழ்ச்சி உள்ளவராக காணப்படுகிறார்.
ஒருவர் அவரை பார்த்து "நானும் எல்லாவற்றையும் துறந்து விடுகிறேன். பிறகு நான் மகிழ்ச்சியாக இருப்பேன்" என்று நினைக்கிறார். அவர் உடனே தன் எண்ணத்தையும் செயல்படுத்துகிறார்; தன் மனைவி, மக்கள், வீடு, வேலை அனைத்தையும் துறந்து விடுகிறார். ஆயினும், அவர் அதனால் மகிழ்ச்சியுள்ளவராக மாறவில்லை. முன்பு மனதளவில் பிச்சைக்காரராக இருந்த அவர் இப்பொழுது உடலளவிலும் பிச்சைக்காரராகிவிடுகிறார். முன்பைவிட இன்னும் அதிக துக்கமுடையவராக ஆகிவிடுகிறார் அவ்வளவு தான்.
மற்றொருவர் சொல்கிறார் "நான் அதிகமாக சேகரித்தால், அதிக மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பேன்" என்று. அதிகம் என்பது ஒரு ஒப்பீட்டுச் சொல். அது மனிதருக்கு மனிதர் மாறுபடும். உதாரணத்திற்கு, பிளாட்பாரத்தில் வாழ்பவன் 'ஒரு குடிசை வீடு இருந்தால் நன்றாக இருக்கும்' என்று நினைக்கிறான். குடிசை இருப்பவன் 'ஒவ்வொரு நாளும் இரண்டு வேலை போதுமான சாப்பாடு கிடைத்தால் போதும்' என்று நினைக்கிறான். மற்றொருவன் "வெறும் சாப்பாடு மட்டுமே வாழ்க்கையாகிவிடுமா? ஒரு பெட்ரூம், பிளாட், ஒரு மொபைட் இவையாவது வேண்டாமா?' என்று நினைக்கிறான். பிறகு அது இரண்டு பெட்ரூம், பிளாட், ஸ்கூட்டர், கார் இப்படியாக கூடிக்கொண்டே போகிறது. சரி இவையெல்லாம் கிடைத்தாயிற்று. பிறகு என்ன? ஆதார சுருதி மாறவில்லையே!
வெவ்வேறு இடங்களுக்கு சென்று சுற்றி பார்க்கிறான். எந்த இடத்திற்கு சென்றாலும், அதே மரங்கள், செடி கொடிகள், மலைகள், நதிகள், மக்கள், தெருக்கள், வாகனங்கள், கட்டிடங்கள் இடத்திற்கு இடம் வேறுமாதிரி மாற்றி அமைக்கப்பட்டிருக்கிறன. அவ்வளவு தான்! ஆதலால் "எல்லாம் நான் பார்த்ததே தான்" என்ற சலிப்பு வந்து விடுகிறது . இன்னும் வேறு எதாவது உள்ளதா என்று தேடச் சொல்கிறது. ஆதலால், பிரவ்ருத்திக்கு முடிவே இல்லை. ஆனால், 'நான் நிறைவு பெற வேண்டும்' என்ற ஆதார சுருதியோ மாறுவதில்லை.
இது தான் மனிதனின் அடிப்படை பிரச்சனை! மனிதன் தன்னிலே அமைதியுற்று, தன்னுடனே திருப்தியாக வாழ நினைக்கிறான். ஆனால், மனிதன் தன்னை குறைபாடுகள் உள்ளவனாக கருதும் போது அவன் திருப்தி அடைவது எப்படி? அமைதியுறுவது எப்படி? இந்த பிரச்னையை தீர்க்கும் வழி அறியாது மனிதன் பிரச்சனையிலிருந்து ஓடிவிட பார்க்கிறான். பாட்டு கேட்பது, சினிமா பார்ப்பது, சுற்றுலா போவது இவற்றின் மூலம் பிரச்சனையிலிருந்து தப்பி விடப்பார்க்கிறான். ஆனால், பிரச்சனையிலிருந்து தப்பி ஓடுவதால் பிரச்சனை தீர்வதில்லையே!!! ஆதலால், இந்த நிறைவின்மை என்ற பிரச்சனை பிரவ்ருத்தி, நிவ்ருத்தி இவற்றின் மூலம் தீர்வதில்லை.
வாழ்வின் குறிக்கோள்...
இப்படி நிறைவின்மை, குறைபாடுகள் இவற்றுடன் நாம் மன இறுக்கங்கள் கூடிய வாழ்வை வாழ்கிறோம். வசதி படைத்தவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள் என்று நாம் எண்ணலாம். காரணம், நம் மனதில் வசதிகளுக்கு மதிப்பு இருப்பது தான். உள்ளவர்களுக்கும், இல்லாதவர்களுக்கும் உண்மையில் பெரிய வேறுபாடு இல்லை. உள்ளவர்கள் வசதியாக துயரப்படுகிறார்கள். இல்லாதவர்கள் வசதி இல்லாமல் துயரப்படுகிறார்கள். அவ்வளவு தான்! ஆயினும், அனைவரும் தான் இருப்பதிலிருந்து வேறுபட வேண்டும், மாறுபட வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள். இது தான் எல்லா மனிதர்களுக்கும் உள்ள பிரச்சனை.
இப்படி நிறைவின்மை, குறைபாடுகள் இவற்றுடன் நாம் மன இறுக்கங்கள் கூடிய வாழ்வை வாழ்கிறோம். வசதி படைத்தவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள் என்று நாம் எண்ணலாம். காரணம், நம் மனதில் வசதிகளுக்கு மதிப்பு இருப்பது தான். உள்ளவர்களுக்கும், இல்லாதவர்களுக்கும் உண்மையில் பெரிய வேறுபாடு இல்லை. உள்ளவர்கள் வசதியாக துயரப்படுகிறார்கள். இல்லாதவர்கள் வசதி இல்லாமல் துயரப்படுகிறார்கள். அவ்வளவு தான்! ஆயினும், அனைவரும் தான் இருப்பதிலிருந்து வேறுபட வேண்டும், மாறுபட வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள். இது தான் எல்லா மனிதர்களுக்கும் உள்ள பிரச்சனை.
இந்த பிரச்னையை தீர்ப்பதே வாழ்வின் குறிக்கோளாகும். இதை நாம் எளிதில் ஒதுக்கி விட நாம் முடியாது. உதாசீனப்படுத்த முடியாது. உண்மையில் நாம் வேண்டுவது இவற்றில் எதுவுமல்ல. 'என்னிடமே நான் திருப்தியுற விரும்புகிறேன்' - இதுதான் நாம் விரும்புவது. நாம் பெற்றுள்ள அநுபவங்கள் இதை தான் நமக்கு காட்ட வேண்டும். இதுதான் பிரச்சனை என்பதை அறிந்து கொண்டால், உண்மையில் நாம் வாழ்க்கையில் எதை தேடவேண்டும் என்பது தெரியும். வாழ்க்கையில் அடைய வேண்டியது என்ன என்று தெரிந்தால் அதை எப்படியாவது அடைய வேண்டும் என்ற எண்ணம் எழுகிறது. அது நம் வாழ்க்கையை அர்த்தமுள்ளதாகிறது.
கீதை இந்த அடிப்படை பிரச்சனைக்கு தீர்வளிக்கிறது...
கீதையை படித்தறிவதால் வாழ்வில் நமக்கு என்ன லாபம் என்று கேட்கப்படுகிறது. கீதை நமக்கு உணவு, உடை கொடுப்பதில்லை. அது மக்கள் தொகை பெருக்கத்தை எப்படி நிறுத்துவது, சுற்றுபுரம் மாசுபடுவதை எப்படி தடுப்பது என்பது பற்றியெல்லாம் பேசுவதில்லை. ஏனெனில் இவை தற்காலிக பிரச்சனைகள் - Topical Problems. கீதை மனிதனின் தற்காலிகப் பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வு அளிப்பதில்லை. ஆனால் அது மனிதனின் அடிப்படை பிரச்சனையான நிறைவின்மை என்பதற்கு விடையளிக்கிறது. ஆனால், ஒன்று! அடிப்படை பிரச்சனை தீர்க்க உதவுவதன் மூலம் அது நம் அன்றாட பிரச்னையை சமாளிக்க நமக்கு உதவுகிறது.
அன்றாட பிரச்சனைகள் வரும், போகும். காலையில் ஒன்று வரும், மாலையில் ஒன்று வரும். கிருஷ்ணர், வியாசர் உள்பட எவருமே தற்காலிக பிரச்சனைகள் இல்லாமல் இருந்ததில்லை. இம்மாதிரி பிரச்சனை இல்லாமல் இருந்தால் சவால்கள் இல்லாமல் வாழ்க்கை சலித்துவிடும்.
அவர் கிராமத்திலேயே பெரிய மனிதர். அந்த கிராமத்து இளைஞர்களிடையே விளையாட்டுகளை ஊக்குவிக்க வேண்டும் என்று அவர் எண்ணினார். அதற்காக ஒரு கால்பந்து மைதானத்தையும், அந்த விளையாட்டுக்கு வேண்டிய உபகரணங்களையும் ஏற்பாடு செய்து கொடுத்து ஒரு நல்ல நாளில் கிராமத்து இளைஞர்களிடையே கால்பந்து ஆட்டத்தை துவக்கி வைத்தார்.
அந்த ஆட்டத்தை காண வந்திருந்த அவருடைய வயதான தந்தை "இவ்வளவு பணம் செலவழித்து இந்த மைதானத்தை எல்லாம் சீரமைத்த நீ, பந்து விசயத்தில் இப்படி கருமித்தனம் பண்ணி இருக்க கூடாது. இருபத்திரண்டு பேர்கள் ஒரே பந்துக்கு போட்டப்போட்டி இடும்படி செய்துவிட்டாயே! ஆளுக்கு ஒரு பந்து கொடுத்தால் என்ன குறைந்தா போய் விடுவாய்? பணம் பற்றவில்லை என்றால் என்னிடம் கேட்கக்கூடாதா?" என்றாராம்.
பந்து ஒன்று தான் இருக்க வேண்டும். அதை இருபத்திரண்டு பேர்கள் துரத்தி ஓட வேண்டும் அப்பொழுது தான் அது விளையாட்டு! சவால்! அப்பொழுது தான் அது விருவிருப்பாகவும் இருக்கும். அம்மாதிரி தான் வாழ்க்கை என்னும் விளையாட்டும்! அவ்வப்போது பிரச்சனைகள் இருக்க வேண்டும். அவை நமக்கு சவாலாக இருக்க வேண்டும். அப்பொழுது தான் வாழ்க்கை சுவாரஸ்யமாக இருக்கும். ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும், ஒவ்வொரு தேசத்திற்கும் சில நேரங்களில் மிகப்பெரிய பிரச்சனைகள் நேரிடலாம். ஆனால், மனம் இருந்தால், அனுபவங்களிலிருந்து கற்கக்கூடிய புத்தி இருந்தால், பிரச்சனைகளை தைர்யமாக எதிர் கொள்ளலாம்.
நம் அடிப்படை பிரச்னைக்கு தீர்வு கண்டுவிட்டால், எல்லா தற்காலிக பிரச்சனைகளையும் எதிர்கொள்வது எளிதாகிறது. இல்லாவிடில் அன்றாட பிரச்சனைகள் நாம் எதிர்கொள்ளும் முறையால் புதிய புதிய பிரச்சனைகள் உருவாக்கி விடுவோம். "நானே குறைகள் உள்ளவன்" என்று நினைக்கும் ஒருவரால் எப்படி மற்றவர்களுக்கு உதவ முடியும்? தன்னிறைவு உள்ள ஒருவரால் தான் மற்றவர்களுக்கு உதவ முடியும், சேவை செய்ய முடியும்.
இந்த நிறைவின்மை என்ற அடிப்படை பிரச்சனை மனித இனம் எவ்வளவு பழமையானதோ, அவ்வளவு பழமையானது. கீதையில் இது தான் அர்ஜுனனின் பிரச்சனை. அவன் மிகுந்த மனக்கட்டுப்பாடு உள்ளவனும், பல சவால்களை அனாயாசமாக சமாளித்து வீர, தீர செயல்களை புரிந்தவனும் ஆவான். ஆனால், திடீரென தன் அடிப்படை பிரச்சனை பூதகரமாக வளர்ந்து தன்னை விழுங்கி விடுவது போல் ஓர் இயலாமையை உணர்ந்தான். பகவான் கிருஸ்ணர் அவனுக்கு பூரணமான ஆத்மாவின் தத்துவத்தை உரைத்தார். அதை அறிந்த அவன், தான் இந்த பிரச்சனையிலிருந்து விடுபட்டதை உணர்ந்தான். இது தான் கீதை நமக்கு காட்டும் வழி.
பகவத்கீதை ஒரு குறிப்பிட்ட மனிதனுக்கோ, ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்திற்கோ, ஒரு குறிப்பிட்ட தேசத்திற்கோ மட்டும் உரியதல்ல. யார் யாருக்கு வாழ்க்கையில் போராட்டங்கள் சமாளிக்க வேண்டி இருக்கிறதோ, அவற்றை சமாளிக்கும் போது எப்பொழுதும் ஒரு அடிப்படை நிறைவின்மையை உணர்கிறார்களோ, அவர்களுக்கெல்லாம் கீதை உரியது. யார் யார் இந்த அடிப்படை நிறைவின்மை உணர்வு தமக்கு உள்ளது என்று அறிந்து அதிலிருந்து விடுபட விரும்புகிறார்களோ அவர்களுக்கு எல்லாம் கீதை உரியது. வரப்போகும் பதிவுகளில் கீதை எப்படி இந்த அடிப்படை பிரச்னைக்கு தீர்வை கூறுகிறது என்பதை காணலாம். இதன் முடிவில் நீங்களும் அர்ஜுனன் போன்று "என் மோஹம் போயிற்று" என்று கூறுவீர்கள். இது தான் கீதை அளிக்கும் வாக்குறுதி.
தொடரும்...
குறிப்பு:ஸ்வாமி தயானந்த ஸரஸ்வதி எழுதிய பகவத்கீதையின் ஸராம்சம் என்ற நூலிலிருந்து தொகுக்கப்பட்டது.
